Over Aan een open raam (2000)
Als de republiek van de dichters zou worden opgesplitst in twee afdelingen – een voor de realisten en een voor de idealisten – dan zou Victor Schiferli ongetwijfeld een plek toegewezen krijgen in de contreien van die eersten. Zijn gedichten zijn helder en muzikaal, bevatten concrete beelden en roepen herkenbare situaties op, vaakk met onverwachte en geestige wendingen. Toch zou je Schiferli moeilijk een realist kunnen noemen: daarvoor overschrijdt zijn poëzie te vaak de drempel tussen het reële en het surreële, waken en slapen, binnen- en buitenwereld. De vorm van zijn poëzie is strak maar gevarieerd. Het onderwerp is vaak de liefde, in alle toonaarden: van passie tot impassie. Aan een open raam is de verrassende bundel van een dichter op de drempel.
‘De boom van de poëzie heeft er een krachtige loot bij. Het meest volwassen poëziedebuut van de laatste tijd.’
‘Een mooie bundel vol rake observaties die een intense en grappige manier van kijken verraden.’
‘Verrassende wendingen en beelden, soms tegen het surrealistische aan, trefzekere, intelligente en soms virtuoze formulering waarin gedachte en taal elkaar klem zetten, een ironie die ontkomt aan het gevaar van mechanisch worden.’